Skrót od pochodzącego z języka angielskiego – „Digital Video Disc” (cyfrowy dysk wideo). Nośnik przypominający kształtem i wielkością (12 cm) zwykłą płytę CD. Jego większa pojemność wynika z gęściej ułożonych ścieżek zapisu. Płytę DVD można odczytać tylko za pomocą odtwarzacza DVD, natomiast zawartość CD czyta zarówno zwykły CD-ROM jak i odtwarzacz DVD. Kolejną różnicą jest to, że DVD musi zawierać system plików o rozszerzonym standardzie ISO 9660, podczas gdy CD tego nie wymaga.
Co więcej, płyty te dzielimy na R dodatnie i R ujemne. Różnią się one nieznacznie szybkością odczytu (x8 lub x16) i pojemnością (4-7 GB). Przemysł komputerowy wprowadził różne wariacje nośników pamięci. Mogą posiadać tylko jedną ścieżkę zapisu (jednostronne, jednowarstwowe) lub być dwuwarstwowe (dwustronny zapis). Tym samym można wybierać pomiędzy tymi które mieszczą 4 gigabajty zapisu a mieszczącymi ponad 17 giga. Ponadto na rynku często spotykane są dyski z oznaczeniem RW. Takie płyty DVD mogą służyć do wielokrotnego użytku. Dane można nagrywać, kasować i ponownie nagrywać. W przypadku zwykłych krążków, po zamknięciu płyty, nie ma możliwości dopisania danych ani nadpisania nowych.