„Czerwony” to obraz olejny amerykańskiego artysty Marka Rothko namalowany w 1958 roku. Przedstawia on prostokątne pole pokryte intensywną czerwienią, która stopniowo przechodzi w ciemniejsze odcienie bordo. Malowidło jest jednym z wielu podobnych obrazów, które Rothko namalował w ciągu swojej kariery i należy do jego charakterystycznych prac.
Mimo pozornej prostoty, „Czerwony” ma na celu wywołanie u widza emocjonalnego doświadczenia. Rothko uważał, że sztuka powinna prowokować refleksję i doświadczenie wewnętrznej duchowości. Jego prace były inspirowane m.in. ideami filozofa Friedricha Nietzschego i psychologa Carla Gustava Junga, którzy kładli nacisk na znaczenie jednostki i wewnętrznej egzystencji.
W „Czerwonym” Rothko użył jedynie jednego koloru, co jest charakterystyczne dla jego stylu. Kolory miały dla niego ogromne znaczenie i były wykorzystywane jako narzędzie do wywołania określonych emocji. Czerwień jest barwą silną i energetyczną, kojarzoną z miłością, pasją i wojną. W tym przypadku, jednak, Rothko nie chciał przedstawić żadnej konkretnie zdefiniowanej treści, a jedynie wywołać określone wrażenie.
Proporcje również odgrywają ważną rolę w „Czerwonym”. Duże pole koloru ma zdominować widza i zmusić go do skupienia się na jednej barwie, co w konsekwencji może wywołać określone emocje. Proporcje są tak dobrane, że powierzchnia obrazu jest większa od pola widzenia, co oznacza, że widz jest zmuszony do przesuwania wzroku w celu obejrzenia całego dzieła.
Ważnym elementem „Czerwonego” jest również jego kontekst. Obraz często jest eksponowany na białej ścianie, co podkreśla jego intensywność i skupia uwagę widza na samym dziele. Rothko uważał, że jego prace powinny być prezentowane w sposób, który umożliwi widzowi wejście w interakcję z dziełem i doświadczenie jego emocjonalnego oddziaływania.
Wniosek z tego wszystkiego jest taki, że „Czerwony” to dzieło sztuki, które ma na celu wywołanie u widza emocjonalnego doświadczenia poprzez zastosowanie koloru i proporcji. Malowidło jest minimalistyczne, ale jednocześnie bardzo złożone w swojej budowie i wymaga od widza skupienia i interakcji. Rothko wierzy
